Τρία στα τέσσερα ταξίδια είχαν αναποδιές - Τρίκορφο, βροχή κι ομίχλη, Βέρμιο, σπασμένο ψυγείο και 3 ώρες off road, Παναχαϊκό, πρόβλημα στη ζυγοστάθμιση (ίσως) του αμαξιού, καταφέραμε και κάναμε Αθήνα-Πάτρα σε 4 ώρες. Τώρα, περιμένω να μου πουν τι έγινε με το αυτοκίνητο, αν μας δώσανε τζιπ, τι θα κάνουμε αν δε μας δώσανε, έμαθα ότι θα μείνω εδώ και σήμερα - αλλά τουλάχιστον δε θα πάω Εύβοια μεθαύριο. Θα ανέβω στο αιολικό πάρκο με τον Ισπανό τύπο που κάποιον μου θυμίζει αλλά δεν έχω εντοπίσει ακόμα και θα πρέπει να μιλάω και να καταλαβαίνω ισπανικά και όλα οκ γενικώς μέχρι εκείνη τη στιγμή που ξέρω, είμαι σίγουρη, ότι θα γίνει το shut down του εγκεφάλου μου και θα αρνείται να μιλήσει και να καταλάβει ισπανικά και ελπίζω να έχει εύκαιρο το γκρικ σπάνις λεξικό του ο φίλος Χόρχε γιατί δε μας βλέπω καλά αλλιώς.
Οι Ισπανοί γενικά είναι αφασία, έρχονται οι απεσταλμένοι της "μαμάς εταιρίας" και περιμένεις τίποτα σοβαρούς τύπους και εμφανίζονται κάτι κοριτσάκια λίγο στον κόσμο τους, η μεσόγειος θα τα φταίει μάλλον, άμα η μαμά εταιρία ήταν γερμανική θα'χαμε πήξει στον τεχνοκράτη.
Είχα πάθει μια άρνηση μ'αυτό το ταξίδι αλλά τώρα που είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του δωματίου με ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα και ακούω τη θάλασσα, είναι όλα λίγο καλύτερα. Άντε να έρθει και το αυτοκίνητο να ξεκινήσουμε τη μέρα μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου