θερινό ηλιοστάσιο

[...]"Όταν όμως ο ήλιος περάσει στο Ζυγό, σε τρεις μήνες περίπου, τότε οι μέρες θα έχουν μικρύνει τόσο, που μέρα και νύχτα θα είναι ίσες, και ύστερα συνεχίζουν να μικραίνουν μέχρι γύρω στα Χριστούγεννα, αυτό το ξέρεις. Σκέψου όμως σε παρακαλώ, πως καθώς ο ήλιος περνάει από τους χειμερινούς αστερισμούς, τον Αιγόκερω, τον Υδροχόο και τους Ιχθύς οι μέρες μεγαλώνουν και πάλι! Γιατί ύστερα έρχεται η εαρινή ισημερία, για τρισχιλιοστή φορά από την εποχή των Χαλδαίων και οι μέρες συνεχίζουν να μεγαλώνουν ίσαμε το επόμενο έτος, όταν αρχίζει πάλι το καλοκαίρι."
"Φυσικά."
"Όχι, είναι αυταπάτη! Το χειμώνα μεγαλώνουν οι μέρες και όταν φτάσει η μεγαλύτερη, στις είκοσι μία Ιουνίου, αρχές καλοκαιριού, τότε παίρνουν πάλι τον κατήφορο, μικραίνουν πάλι, και πηγαίνουμε για το χειμώνα. Το αποκαλείς φυσικό, αλλά αν παραβλέψουμε το ότι είναι αυτονόητο, τότε προκαλεί φόβο και τρόμο προς στιγμήν και θέλεις από κάπου να πιαστείς. Είναι σαν να το έχει κανονίσει ο Eulenspiegel έτσι ώστε στην αρχή του χειμώνα να ξεκινά στην πραγματικότητα η άνοιξη και στην αρχή του καλοκαιριού το φθινόπωρο... Σαν να μας σέρνουν από τη μύτη, να μας παρασύρουν σε κυκλική διαδρομή με προοπτική για κάτι που είναι κι αυτό σημείο καμπής... Σημείο καμπής του κύκλου. Γιατί είναι ένα σωρό σημεία καμπής χωρίς έκταση που συνθέτουν τον κύκλο, η καμπή δεν είναι μετρήσιμη, δεν υπάρχει διάρκεια στην κατεύθυνση, και η ενότητα δεν είναι "κατ'ευθείαν, κατ'ευθείαν", αλλά "γαϊτανάκι, γαϊτανάκι". "



Απόσπασμα από το "Μαγικό Βουνό" του Thomas Mann.