περί οδήγησης

Το κύριο πράγμα που μου έχει λείψει όσο (λίγο) καιρό είμαι εργαζόμενη, είναι η οδήγηση αργά τη νύχτα που η Αθήνα είναι άδεια. Είχε τύχει και τον καιρό πριν βρω δουλειά, εκτός του ότι κοιμόμουν αργά, ήμουν εκτός σπιτιού σχεδόν κάθε μέρα, και σχεδόν κάθε μέρα δε γυρνούσα πριν από τις 3. Η οδήγηση εκείνες τις ώρες με μουσική, είτε cd διαλεγμένο και γραμμένο με στόχο και συνείδηση και έχοντας στο νου αυτές ακριβώς τις διαδρομές, είτε σταθμό ραδιοφώνου (συνήθως καμμένο) που διακόπτεται στο τούνελ της Αττικής Οδού, είναι ταυτισμένη με τη χαλαρότητα - αλλά και την αρρώστια του να ξυπνάς κάθε μέρα στις 2 το μεσημέρι.

Και από όλες αυτές τις διαδρομές, συγκρατώ την εξής εικόνα: έξοδος Αττικής Οδού προς Εθνική, αριστερή στροφή, είναι 3 το πρωΐ Τετάρτης και το όριο των 60 χλμ δε σημαίνει απολύτως τίποτα, αριστερά μου περνάνε τα προστατευτικά κιγκλιδώματα, φανερώνουν και κρύβουν διαδοχικά την άδεια Εθνική Οδό, μία πανδαισία από τσιμέντο, αηδιαστική οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας αλλά όχι τώρα, και από τα ηχεία ο Wim Mertens γράφει ιστορία με το Struggle for Pleasure πολύ πριν αποκτήσω εγώ δίπλωμα οδήγησης.