Κυριακή + Βροχή =

Είναι Κυριακή και βρέχει (έβρεχε) και αυτό είναι αρκετή αιτιολόγηση σχετικά με το γιατί ξανάρχισα να γράφω στο blog (είμαι άλλωστε ένα βήμα πριν με ονειρευτώ σε απομονωμένο σαλέ με παρέα μόνο τη γραφομηχανή μου και τις σκέψεις μου, στο σαλόνι με το τζάκι αναμμένο και ένα ποτήρι μπράντυ και μεγάλες ξύλινες βιβλιοθήκες με συρόμενη σκάλα - απλά, καθημερινά πράγματα).

Μετά από διάφορες περιπέτειες που δε μοιράστηκα και παρήλθαν τώρα και δε μοιράζονται πλέον, έφτασα αυτή την (πρώην) βροχερή Κυριακή να σκέφτομαι διάφορα πράγματα σχετικά με το μέλλον - και το πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει καθένας τη ζωή του και πόσο εύκολα μπαίνουμε σε στερεότυπα και τι πάει να πει σωστή απόφαση και άλλα τέτοια απαράδεκτα, αλλά εντελώς Κυριακάτικα, πράγματα. Και καταλήγω λοιπόν εγώ, μια κοπέλα με δουλειά, σπίτι (σύντομα), με τη ζωή μου σε μία σειρά (φράση που μπορεί να με κάνει να σκοτώσω πλέον), να δηλώσω ότι ο μελαγχολικότατος Richard Hawley είναι ιδανική μουσική υπόκρουση για αυτό το απόγευμα και όταν τον ακούω να λέει "we don't need no valentines, don't need no roses, cause they just take me back in time, now you're not here", μεταφέρομαι νοερά σε εποχές που μάλλον θα με κάνουν να θέλω να παραιτηθώ, να κάνω ένα τεράστιο καταστροφικό πάρτυ στο σπιτι και να ανακατέψω τη σειρά μου τόσο ώστε να η λέξη "ανάποδα" να είναι λίγη για να περιγράψει οτιδήποτε.




Ζήτω τα μελαγχολικά, Κυριακάτικα απογεύματα.