Στην ημερήσια εκδρομή με τη δουλειά μάθαμε τα εξής:
Ένα. Δεν πληρώνουμε πια στα διόδια Κορίνθου-Πάτρας. Δεν είναι ψέμα, δεν ψαρώνουμε όταν δήθεν μας κρατάνε τις πινακίδες, δεν υπογράφουμε τις αηδίες που μας λένε ότι θα πρέπει να υπογράψουμε, απλά ανοίγουν τη μπάρα και φεύγουμε. Παράνομα τα διόδια -δεν υπάρχει διαχωριστικό -> δεν είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος -> δεν επιτρέπεται να ζητάνε διόδια.
Δύο. Κοντά στο Αντίρριο, μαζί με διάφορες πινακίδες που λένε "Προς Ρίο / Πάτρα", έχει και μία πινακίδα που λέει "Προς Αρχ. Ολυμπία". Να, εδώ, στρίβεις αριστερά, και μόλις 350km μετά έφτασες.
Τρία. ΔΕΝ έχει σημασία που στην Αθήνα έχει ήλιο. ΔΕΝ έχει σημασία που είναι (ήταν) 3 Ιουνίου και έχει 25 βαθμούς κελσίου. ΔΕΝ έχει σημασία που οι προγνώσεις λένε ότι ο καιρός θα χαλάσει μετά το απόγευμα. ΠΑΝΤΑ παίρνουμε μαζί μας μπουφάν γιατί αλλιώς είμαστε οι καημένοι που μένουν μέσα στο αμάξι ενώ οι άλλοι είναι έξω, στα 1500m υψόμετρο, με τα ζεστά τους fleece, κάνουν socialising και καπνίζουν βρίζοντας την ομίχλη που δε μας επιτρέπει να κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε.
Τέσσερα. Μία τέτοια μέρα, με περίπου 8-9 ώρες στο αυτοκίνητο (εκ των οποίων οι τρεις uber-χοροπηδηχτές), μιλώντας μόνο ισπανικά - τα οποία δεν ξέρουμε τόσο καλά ώστε να τα μιλάμε δίχως κόπο - μας κάνει τελείως ούφο. Μοναδική θεραπεία, 9ωρος συνεχόμενος ύπνος.
Πέντε. Όλα ωραία, όλα ωραία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου