workspace / workday

Ξυπνάω κάθε μέρα πριν το ξυπνητήρι. Άλλες φορές μία ώρα πριν (η καλή περίπτωση, ξανακοιμάμαι εύκολα), άλλες φορές 15 λεπτά πριν και μετά 10 λεπτά πριν και μετά 5 λεπτά πριν και μετά 3 λεπτά πριν και μετά, ε σηκώθηκα γιατί θα μου σπάσουν τα νεύρα. Τρώω (εντελώς με το ζόρι) πρωϊνό - γάλα με Nestle Fitness δημητριακά γιατί είμαι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ - ντύνομαι (ευχαριστώ το dress code των μηχανικών αλλιώς θα ήμουν μία ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ), παίρνω το γιαούρτι μου, τα ρούχα της γυμναστικής (Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή), μπαίνω στο αυτοκίνητό μου που μόλις πλύθηκε (οι φωνές διαμαρτυρίας για την προστασία των βιότοπων χλωρίδας και πανίδας ας σωπάσουν - πόνεσα όσο κι εσείς), πήζω λίγο στη Γαλατσίου, μπαίνω λίγο στο Ψυχικό, πήζω λίγο στην Κηφισίας, φτάνω στον (εργασιακό) Παράδεισο, μπαίνω στο πάρκινγκ, ανεβαίνω με το ασανσέρ, καλημερίζω άσχετους, μπαίνω στη δουλειά, καλημερίζω γνωστούς, φτιάχνω καφέ, κάθομαι. Και όπως τα διαβάζω αυτά με πιάνει μια μικρή ρουτινοκατάθλιψη αλλά δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα αυτό. Είμαι χαρούμενη. Και λίγο αγχωμένη. Αλλά χαρούμενη. Γυρνάω σπίτι και έχει φως ακόμα και κατεβάζω δίσκους και ακούω, τους καινούριους White Rabbits πχ που τους αγαπώ από παλία αλλά και το καινούριο τους μ'αρέσει και σήμερα θα ακούσω και τους White Lies που τους σνόμπαρα τόσο καιρό αλλά το κομμάτι τους που άκουσα το πρωΐ κάπως μ'άρεσε και τους καινούριους Noisettes που δεν είναι πια ίντι και...

...και ξαφνικά η μέρα έχει πιο πολλές ώρες.